Juli 2017
Het is een nare tijd geweest, de eerste maanden van dit jaar. De herseninfarct heeft meer imact gehad dan ik ooit had kunnen vermoeden: het vertrouwen in niet alleen je lichaam, maar je hele wezen is weg. Ik herkende mezelf niet meer; mijn geheugen werkte niet goed, ik kon me niet concentreren en veel geluiden, mensen, licht en geluid kon ik niet aan. Dan was ik in één klap enorm moe.
Mezelf niet herkennen was mijn grootste zorg. 'Ben ik dit nu echt? Voor de rest van mijn leven?' Ik heb veel geduld en zorg van mijn hulpverleners (neuroloog, ergotherapeut en psychotherapeut) gekregen om mezelf weer terug te vinden en erop te vertrouwen dat het goed komt. Die hulp heeft me weer opgetild en zicht op de toekomst gegeven. Ik ben hen echt dankbaar!
Ik ben blij te kunnen zeggen dat het vertrouwen terug is en ik weer langzaam aan begonnen ben met zangles te geven. De rest van mijn werkzaamheden heb ik nog even stilgelegd, maar dat komt wel weer. Eerst helemaal beter worden. Dat dat gaat lukken, is zo goed als zeker. Het heeft alleen veel tijd nodig. I'll be back!
Het is geweldig om te merken dat mijn leerlingen me gemist hebben en blij zijn dat ik er weer ben, ondanks de geweldige vervangers ik bij de diverse locaties heb kunnen regelen. De band die ik opbouw met mijn leerlingen, voel ik blijkbaar niet in mijn eentje. Super fijn gevoel is dat. Ik heb weer zin in de toekomst - de nabije toekomst: het nieuwe seizoen zie ik als een nieuwe start! Yeah!